De temperatuur is gierend onderuit gegaan; in Lapland werd onlangs een giga dieptepunt van 43,6 graadjes onder nul bereikt! Elders op deze aardkloot was ondanks de inzet van een roedel sneeuwschuivers de witte massa niet onder controle te krijgen.

De eerste week van januari zit er op. De gemeentelijke schoonmaakbrigades zijn uitgerukt om de leefomgeving te reinigen van de restanten van 105 miljoen euro aan (il)legale (fun?)springstoffen.

Rijd ik over de Moerlakenbrug, kijk ik naar links, dan verrijst daar soort van plotseling een gigantisch grote opslagdoos pal naast die van Elka Pieterman. Wie daar iets mee gaat doen weet ik niet. Feit is dat er een volgende stap in de verdozing van Breda wordt gezet. Dit gedoe is een nationaal gebeuren en verziekt, in combinatie met vele windmolens, menig landschappelijk perspectief.

Over luttele uren tellen we af het nieuwe jaar in. In het hele land komen uit kelders en kastjes ladingen explosief spul tevoorschijn om daarmee na 18.00 uur (en meestal uren vroeger) nietsvermoedende burgers en hun huisdieren soms een bijna-dood-ervaring te bezorgen.

Het moet gezegd: in opgemelde donkerheid van onze Beemden valt het mij tamelijk moeilijk om een nuttig tijdverdrijf te vinden. Regelmatig probeer ik op Netflix een luchtige komedie te vinden, maar deze zijn vrijwel zonder uitzondering in hevige mate slaapverwekkend. Wat dan overblijft zijn de categorieën: hak & breekwerk, oorlog, sport & overspel, boeven vangen, wraak & vergelding. Bij het bekijken van deze producties sta je binnen een kwartier al denkbeeldig tot je enkels in het bloed en wordt je ´s nachts zwetend wakker omdat je bezig bent je hoofdkussen te wurgen. Jammer, maar helaas.

Sinterklaas hebben we weer achter de rug, gelukkig. Toen vroeger geluk nog heel gewoon was en ik mijn jeugd in Rotterdam doorbracht, wilde het in de sinterklaastijd  nogal eens voorkomen dat er twee Sinten tegelijkertijd in hetzelfde portiek hun kunstjes moesten vertonen samen met hun pikzwarte vriendjes. Ooit leidde dat in mijn bijzijn tot een handgemeen tussen twee ladderzatte goedheiligmannetjes met tussenkomst van de wijkagent.

Onaangename verrassing, al bijna twee weken geleden sta ik op met het gevoel dat ik op het Cannaertserf onder een Bravo stadsbus in een druk spitsuur gelegen heb. Mijn extremiteiten voelen aan als rubber, een oogopslag als Chinees porselein, mijn gang door het huis is slepend. Door gemelde griep ben ik er een chemische oorlog tegen begonnen met wisselend succes.

En niet te weinig ook wil ik zeggen! Nederland blijkt de linkse Haagse kuiperijen meer dan zat. Strategisch was ons volkje nog nooit zo uitgesproken als thans. Diverse partijen likten hun wonden en verpakten hun pijn in emotionele oneliners die mij nogal doorzichtig voorkwamen. Zetelverlies werd soms manmoedig omgezet in vermeende, doch valse stabiliteit en daar is ongelimiteerde creativiteit voor nodig. Maar nu gaat er een nieuwe wind waaien met het credo: eigen volk eerst.

Met enige regelmaat verschijnt een of andere overbezorgde faunafreak op tv, die handenwringend staat te jammeren over de wolf als bedreigde diersoort. Met tranen in mijn ogen (van het lachen overigens!) hoor ik zo’n vaak geitenharen A12 beroepsdemonstrant aan. Het zijn zulke prachtige dieren en reeds tientallen eeuwen habitant van Europa en omstreken, mompelt zo iemand er dan op los. Afschieten mag niet volgens bijlage IV van de Europese habitatrichtlijn en het verdrag van Bern(1979). Een verfpatroon in een wolvenkont rammen mag ook niet volgens de PvdD.

Ontving de kandidatenlijsten voor de Tweede Kamer der Staten-Generaal. De postbode leek moeite te hebben om dat pakket door de brievenbus het huis binnen te rammen. Het blijkt een vel paper te zijn met de afmetingen 580 x 840 mm en dat 16 keer opgevouwen!

Naast het schrikbarend palet aan gruwelijkheden op moeder aarde is er ook ruimte voor dramatiek op microschaal. Eerst denk ik met ongenoegen terug aan de tijd dat ik op 46-jarige leeftijd een respectabel aantal malen een motorrijdexamen aflegde met bedroevend resultaat. Momenteel zit ik uit te zoeken hoe je een rijbewijs verlengt als je 80 gaat worden. Ten derde: mijn kleinzoon werd onlangs opnieuw teleurgesteld door een examinator.

In de nacht van 28 op 29 oktober gaat de klok om 03.00 uur weer een uur teruggezet worden, bah! Deze wisseltruc werd in de Eerste Wereldoorlog door de Duitsers ingevoerd om op kolen en een bult andere zaken te besparen. Na afloop van Wilhelms frische und fröhliche Krieg werd in 1919 deze wisseling ongedaan gemaakt.

Elk jaar weer hetzelfde liedje en zoals gebruikelijk heb ik helemaal geen zin om deze activiteit op te pakken. In de voorbije hete periode is alles als een dolle gegroeid en is met name mijn voortuin een verzameling groen geworden die rijp is voor de kwalificatie Natura 2000-gebied. Tijd om borden te plaatsen en de straatbewoners aan te moedigen om elektrisch te gaan rijden zonder de KDW te overschrijden. 

Koning Willem-Alexander hoeft de 4,8 miljoen te veel ontvangen subsidie voor onderhoud van zijn Kroondomeinen niet terug te storten. Dit zal vele Oranje harten met blijdschap vervuld hebben. Ik vraag mij wel af hoeveel Oranjeklanten zelf toevallig slachtoffer zijn in het onverkwikkelijke kinderopvangsubsidie schandaal. Moet wel een vreemd gevoel zijn voor hen.

Deze diepe wens ontsproot uit het brein van Joop den Uil zaliger in de vorige eeuw. Het einddoel van deze ingeving is bijna bereikt. Vlak na de Tweede Wereldoorlog was het bezit van een auto een ongekende luxe. Je woonde al op stand als een buur van twee huizen verderop een oud vehikel met oorlogsverleden had weten te bemachtigen. Er is wel wat veranderd sedertdien.

Iedere inwoner van de Haagse Beemden die al jaren zijn of haar vaste arts en tandarts heeft feliciteer ik uitbundig! Dit zeg ik uit de grond van mijn hart. Zo ging onze huisarts, waar wij al dertig jaar patiënt waren, met tamelijk stille trom met pensioen. Zijn kamer bleef leeg achter en is tot op de dag van vandaag nog steeds leeg. Op zeker moment ontvingen wij een briefje waarin gemelde arts kond deed van zijn vertrek en de belofte uitsprak dat er een andere arts zou komen. Inmiddels weet ik dat het vinden van een vervangende arts complexer is dan het zoeken naar een roze olifant.

Het kleurrijke feestje met koetsen zonder discriminerende plaatjes, paarden, soldaten, lakeien, jongens met strak loerende blik in hun zondagse pak met een keur aan wapentuig onder hun jasje, tonnen zand, kilometers kabel in de tramrails, omgekeerde driekleuren en fluitconcerten is voorbij. Vraag me niet wat dit heeft gekost, maar ik denk dat dit wel goede uitkomst had kunnen financieren voor die miljoen+ mensen met een veel te krappe beurs.

Althans, zo spreken buitenlandse verslaggevers de naam van Hollands trots in bange dagen uit. Tien keer op rij haalt dit jongmens de finish als eerste in Monza, de Ferrari-jongens in tranen en diep teleurgesteld achterlatend voor hun eigen publiek. Een nooit vertoonde stunt en nu op naar een volgend record. Hoeveel miljoentjes zal Max op zijn spaarrekeningetje bijgeschreven krijgen?

De scholen zijn weer begonnen; horden ouders hebben hier smachtend naar uitgezien. De bouwvakvakantie is voorbij en de Tennetboys hebben hun zwaar materieel uit de garages getrokken en daveren nu rond op werklocatie 2. Boven mijn kruin flapperen Chinooks van de luchtmachtjongens. De zon schijnt tamelijk uitbundig, voldoende voor mij om de fiets uit de berging te slepen en een rondje landgoed te doen. 

Bijgaand weer een archiefstuk uit de krant van de vorige eeuw. Het betreft een van de eerdere gedenkwaardige bijdragen van onze columnist Pennetje. Pennetje deed al in 1997 veel stof opwaaien. Morgen plaatsen wij weer een kersverse bijdrage van Pennetje, scherp als altijd.

Onlangs kuierde ik door het filiaal van die Zaanse grootgrutter in WC Heksenwiel; daar werd mijn oog getroffen door een feestelijk winkeldisplay van Neerlands bekendste bierboer. In het midden stond een middelgroot koelkastje in dat gifgroene kleurtje van Freddy H. Nieuwsgierig als ik ben opende ik de deur en sprak een AI-stemmetje dat beleefd vroeg of meneer een kouwe klets bliefde.

Het is komkommertijd, het nieuws wordt overdag beheerst door de al jaren voortslepende crises in deze rusteloze wereld en des nachts door onze Leeuwinnen. Ik ben geen soccerfan, dus om drie uur ’s nachts naar een potje duwende en trekkende meiden te gaan kijken zie ik al helemaal niet zitten.

Ik zag dat veel toeristen voortijdig huiswaarts keerden in hun mobiele poffertjespan. Schadebedrijven stonden al knorrend van de voorpret klaar om al die ellende vlak te kloppen en er werden klauwen met geld uit de zakken van verzekeraars geklopt. Blij dat mijn eigen mobiel schadevrij voor de deur stond, dus was mijn geluk heel gewoon.

Het is zaterdag. Met mijn boodschappenbriefje ben ik eropuit gezonden om zelfstandig boodschappen te doen. Dat is me sinds mijn jeugd niet meer gebeurd en ik zeg dat dit een kleine 70 jaar geleden is. Maar omstandigheden hebben mij in deze toestand gemanoeuvreerd. Mijn briefje had betrekking op de drie toonaangevende supermarkten in het winkelcentrum Heksenwiel.

Het was vrijdag 30 juni laat op de avond, plaats van handeling was het parkeerterrein van de Makro. Hier had zich een menigte automobilisten verzameld met een en hetzelfde doel: zoveel mogelijk brandstof in je vehikel persen voordat de prijs omhoog ging ten gevolge van het regeringsbesluit om de accijns weer naar het hoogste nivo van Europa en omstreken op te vijzelen.